Το πρώτο “ταξίδι” της χρονιάς, ξεκλέβωντας λίγο χρόνο για μια κάθοδο στη Βαρκελώνη άρχισε λίγο επεισοδιακά. Αρχικά ήταν προγραμματισμένο να κατέβω στη Narbonne αλλά μια απεργία των σιδηροδρομικών στη Γαλλία επιμήκυνε τη διαδρομή μιας και το τρένο κατέληξε στην Avignon. Ο καιρός στη Γερμανία ήταν μίζερος και καταθλιπτικός και η προοπτική να οδηγήσω 200 χιλιόμετρα παραπάνω στη λιακάδα δε με πείραξε καθόλου.

Γαλλία

Η τελευταία φορά που είμουν στην Avignon ήταν το 1998, αλλά μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτή η πάλαι ποτέ παπική έδρα, με το εντυπωσιακό παπικό παλάτι και τα τείχη της πόλης να βλέπουν στο ποτάμι. Αυτή τη φορά την παλιά πόλη και τα τείχη τα είδα μόνο από έξω, φεύγοντας από το σταθμό και διασχίζοντας την πόλη σε αναζήτηση του δρόμου για το νότο. Ο καιρός ευτυχώς εκπλήρωσε τις προσδοκίες, το Navilock ξεκίνησε την καταγραφή και η μπέμπα βγήκε στο δρόμο.

Το Avignon - Narbonne από τις εθνικές οδούς είναι σαφώς πιο ευχάριστο από τη διαδρομή του αυτοκινητόδρομου και είναι και μια διαδρομή που δεν την είχα δει. Εξαιρετικοί δρόμοι, ήσυχα χωριουδάκια. Αυτή την φορά δεν πέτυχα υπαίθριες αγορές, αλλά είναι κάτι για το οποίο αξίζει κανείς να έχει το νου του όταν ταξιδεύει τους παραδρόμους της Γαλλίας. Η ποικιλία των τυρών και οι κατά τόπους λιχουδιές που συναντάς αξίζουν τον κόπο και με το παραπάνω. Φυσικά χρειάζεται και κάποιος που να μπορεί να συνεννοηθεί - όχι απαραίτητα στα γαλλικά, και η νοηματική/δεικτική φέρνει πάντα αποτελέσματα αν και τα προβλήματα αρχίζουν όταν προσπαθεί κανίς να μαντέψει τα νούμερα.

Μετά τη Nimes η διαδρομή δεν κρύβει εκπλήξεις οπότε μπαίνω στον αυτοκινητόδρομο, να ανοίξει το γκάζι και να φύγουνε τα βαρετά χιλιόμετρα πιο γρήγορα.

Πολλές φορές το έχω πει, ας το γράψω και μία: Στους σταθμούς των αυτοκινητοδρόμων της Γαλλίας μπορεί κανείς άνετα να κάνει διακοπές. Έχει πράσινο, σκιά, τουαλέτες, χώρους για να καθίσεις, μίνι μάρκετ και παιδικές χαρές, ό,τι δηλαδή περιμένει κανείς σε κάθε αξιοπρεπές κάμπιγκ. Αλλά ο σκοπός μου είναι να φτάσω παραλία και δη σε ισπανικό έδαφος οπότε η στάση στο Aire du Rivesaltes είχε την ελάχιστη δυνατή διάρκεια.

Στη νότια Γαλλία τα σύνορα μπορεί κανείς να τα περάσει με 3 τρόπους:

Από την εθνική οδό περνώντας από Le Boulou, μια διαδρομή με πολλές στροφές που καταλήγει στο χαοτικό συνοριακό χωριό. Ακόμα διατηρεί την ατμόσφαιρα των χρόνων που τα σύνορα δεν ήταν απλώς μια γραμμή στο χάρτη, αλλά σήμαιναν διαβατήρια και συνοριακούς ελέγχους. Γεμάτο με μαγαζιά που εκμεταλεύονται τη διαφορά τιμών μεταξύ των δυο χωρών, μια πανδαισία χρωμάτων και θορύβου.

Από τον αυτοκινητόδρομο, περνώντας την εντυπωσιακή γέφυρα που καταλήγει στη συνοριακή γραμμή, πάνω από το πέρασμα. Σου προκαλεί δέος και (όταν φυσάει) τρόμο το πέρασμα της.

Αλλά με διαφορά το αγαπημένο μου πέρασμα των συνόρων είναι ο δρόμος που αγκαλιάζει την ακτή. Έχω πάντα την αίσθηση ότι ακροπατώ γύρω γύρω από τα δάκτυλα ενός γίγαντα. Η διαδρομή είναι εκπληκτική, με το βουνό από τη μια μεριά, τα αμπέλια σκαρφαλωμένα στις πιο απίθανες κλίσεις και τη θάλασσα από την άλλη. Οι στροφές αποκαλύπτουν συνέχεια μικρούς όρμους και τα σύνορα κρύβουν ακόμα μια έκπληξη: Τους τερματικούς σταθμούς των τρένων, στο Cerberes και το Portbou. Τα σιδηροδρομικά δίκτυα Ισπανίας και Γαλλίας δεν είναι συμβατά, για αυτό άνθρωποι και εμπορεύματα μεταφορτώνονται σε αυτούς τους τερματικούς σταθμούς.

Βασικές ανάγκες

Βγαίνοντας από τη σκιά του βουνού στην ισπανική πλευρά η ώρα είναι περασμένη και η πείνα αρχίζει να υπερισχύει της όρεξης για οδήγημα. Με την είσοδο στην ΝΙΙ, την εθνική από Figueres για Βαρκελώνη (και πέρα) η ανάγκη για στάση γίνεται επιτακτική. Κι εκεί κάπου, περνώντας ένα σταυροδρόμι στη μέση του πουθενά, με παίρνει μια οσμή που ενεργοποιεί τους σιελογόνους αδένες και με κάνει να γυρίσω επιτόπου.

Grill L’Estacio. Από την αρχή τα σημάδια ήταν πολύ ευχάριστα. Το πλησιέστερο χωριό βρίσκεται γύρω στα 4 χιλιόμετρα μακριά, αλλά έξω από το γκριλ είναι παρκαρισμένα αρκετά αμάξια και μάλιστα, έχουν όλα ισπανικές πινακίδες. Η είσοδος στο μαγαζί ενισχύει την εντύπωση. Η (προφανώς) μήτηρ βρίσκεται πίσω από την μπάρα και αφεντεύει τους ντόπιους, ενώ η δε (προφανώς) θυγατέρα σερβίρει τα τραπέζια υπό το άγρυπνο βλέμμα της μητρός. Τώρα ποιόν επέβλεπε η μήτηρ, θυγατέρα ή θαμώνες, δεν έμεινα αρκετά για να το διαπιστώσω. Συνεπώς έχουμε μια οικογενειακή επιχείρηση η οποία χαίρει της εκτίμησης των ντόπιων. Οι καλύτερες προϋποθέσεις για ένα πεντανόστιμο μεσημεριανό.

Εκεί που πραγματικά μολόγησα την τύχη μου ήταν όταν λίγο αφότου διάλεξα τραπέζι δίπλα σε δυο μεσόκοπους κυρίους οι οποίοι είχαν μια ζωηρή συζήτηση σε άπταιστα καταλανικά, και πριν έρθει η αφεντικίνα να μου πάρει παραγγελία, φέρνει η κοπελίτσα μία φιδεουά (φιδεουά είναι - χονδρικά μιλώντας - μια παέγια όπου αντί για ρύζι χρησιμοποιείται φιδέ) στους δύο κυρίους.

Πως να το εξηγήσει κανείς; Η παέγια και η φιδεουά είναι σα το μουσακά, τα γεμιστά και το παστίτσιο: ολονών μας η γιαγιά/θεία/μάνα κάνει το καλύτερο του κόσμου. Στα παραδοσιακά πιάτα οι απαιτήσεις των ντόπιων είναι πολύ υψηλές, συνεπώς δεν υπάρχει καλύτερη ένδειξη ποιότητας για ένα μαγαζί από το να βλέπεις ντόπιους να διαλέγουν παραδοσιακά πιάτα. Είχα ένα χαμόγελο ίσα με τα αυτιά μετά από αυτό.

Παρήγγειλα Gazpacho (που ήρθε και με το πατροπαράδοτο πιατάκι με ντοματίτσα και αγγουράκι - τέλειο) και σουπιά στα κάρβουνα (θεσπέσια), απόλαυσα το γεύμα μου τα μέγιστα και βγαίνοντας ανακαλύπτω ότι τα σύννεφα που είχαν ρίξει μια δυο απειλητικές στάλες πριν σταματήσω έχουν διαλυθεί και λιακάδα και απέραντο γαλάζιο κοσμούν το δρόμο προς τη Βαρκελώνη. Κάπως έτσι είναι και ο παράδεισος.